با سلام به همه ی دوستان عزیز و دشمنان خیلی عزیز.
این آخرین پست من تو این وبلاگه.
وقتی نتونی خیلی چیزا رو تو زندگیت عوض کنی ,اونوقت مجبوری چیزایی مثل وبلاگتو عوض کنی.4 سال از عمر این وبلاگ میگذره ولی همیشه مثل الان اینجوری سوت و کور نبوده.تو این 4 سال منو علی ,کلی قدمون بلند تر شده.دیگه 2 تایی تو این سلول جا نمی شیم.من هم علاقم به یه سلول واقعا انفرادی بیشتر شده.اگه یه روزی به سرم زد وبلاگ داشته باشم,حتما آدرسشو تو این وبلاگ می زارم.از همه ی اونایی که به این وبلاگ اومدن تا داستان های علی رو بخونن,ولی شعر های منو دیدن,معذرت می خوام.همینطور اونایی که بیشتر از 1 ساله تو این وبلاگ شعری از من ندیدن.امیدوارم علی تو این وبلاگ به کارش ادامه بده و موفق باشه.بدرود
رسول رستمی
